Geçmişin gücü…

Belinize bağlı güçlü bir lastik gibidir geçmişteki anılarınız. Her fırsatta hızla kendine doğru çeker sizi.

Ne kadar uzaklaşmak isteseniz de kaçamazsınız, daha da gerilir belinizdeki lastik. Sizi daha büyük bir güçle çeker kendine.

Siz nasıl seversiniz bilmiyorum ama ben kuşüzümü yerine bol kuru üzümle yapılmış, üstü bir güzel kızarmış içli tavayı tercih ediyorum hâlâ.

Çünkü hep öyle yapardı annem…

Sanırım daha üç ya da dört yaşındaydım. Annem küpten aldığı erik reçelini tıkıştırmıştı ağzıma.

Bütündü, çekirdeği çıkarılmamıştı eriğin. Onlarca yıl geçti, hâlâ damaklarımda duruyor tadı. O lezzeti bir kez daha tatmak için reçel yaptırdım türlü türlü eriklerden. Ama nafile…

Bu zamana kadar ne pazardan ne de marketten bir kilo dahi incir aldığımı hatırlamıyorum.

Taşbaşı’ndaki ve köydekileri saydığımda tam 35 incir ağacı vardı bahçemizde. Akı, karası çeşit çeşitti üstelik.

Hep dalından kopararak yedim incirleri. Nedense bir türlü tat alamıyorum, dalını tutup koparamadığım incirlerden.

Sanırım bu yüzdendir, Zaferimilli Mahallesi’nden başlayıp Taşbaşı’ndan sahile inerken dalı yola sarkmış her incir ağacına musallat oluşum. Çocukken yaptığım gibi tırpana devam yani…

Geçenlerde köyde yemek yerken beni, “Yalçın sever misin bilmiyorum, makarna biraz şekerli,” diye uyardı Meliye.

Ardından da eşini kastederek, “Orhan öyle seviyor, piştiğinde hep şeker koyuyoruz üzerine,” dedi.

Güldüm. Küçüklüğümüzde annem de yapardı aynısını. Demek yıllar gelip geçmiş ama Orhan bir türlü kopamamış şekerli makarnadan…

Ya pancar çorbası? Eğer mısır unuyla yapılmamış, içine ala fasulye katılmamış, hele de yanında mısır ekmeği yoksa ne tadı olur ki o çorbanın?

Zeki Özel de kopamamış geçmişinden. “Fazla geç kalma. Öğle yemeğinde pancar çorbasıyla mısır ekmeği de var,” der her aradığında. Zaten Ordu Olay’da öğle yemeğinin demirbaşıdır pancar çorbası.

Hızla değişiyor her şey. İnsan da, doğa da, evren de; ama anılar, geçmiş, geçmişin tatları güçlü bir mıknatıs gibi sürekli kendine çekiyor bizi.

İyi ki de çekiyor.