Ne zaman bir aritmetik problemini çözmeye kalksam sayılarla imgeler arasında çetrefilli bir tercihle karşı karşıya kalır, sağ elimde ucu kırık bir tebeşir, sol elimde yün kumaştan yapılmış bir silgi, karatahtanın başında öylece dikilirdim. Bir keresinde, hatırlıyorum da, öğretmenim “Sepetinde yedi tane yumurta var, eğer iki tanesini komşunuza verirsen geriye kaç tane kalır?” diye sormuş, sonucu ezberimden hemen bulduğum halde nedense sayılara dökmemiştim. Sonucu sayılara dökmekten beni alıkoyan şey, ne safça bir naz ne de kurnazca bir kibirdi. O anda adını koyamadığım tuhaf bir duyguya kapılmış, yumurtaların hepsini bitişik komşumuz Işık teyzenin avuçlarına bırakıvermiştim. Adını koyamadığım duygunun bütün koşulları ortadan kaldıran merhamet duygusu olduğunu ise, yıllar sonra öğrenecektim. Gerçekliğe ters düşen imgeleri gerçeklikle birebir örtüşen sayılara tercih etmekle doğru yaptığımı, değil arkadaşlarıma, öğretmenime dahi anlatamıyordum.
- Oğlum, yediden iki çıkarsa geriye sıfır mı kalır?
Duymuyordum bile; Işık teyze yumurtaların birini kendisi, diğer altısını altı çocuğu için pişirmeye çoktan başlamıştı. Yumurtaların suda pişirildiği zamanla benim karatahtanın başında aptalca dikildiğim, ki bunu hem öğretmenimin hem arkadaşlarımın bakışlarından seziyordum, zaman birbirine eşitti. Rafadan bir yumurta üç dakikada pişerdi. Üç dakikada yaptığım üç işlemin üçü de yanlış çıkmış, herkesin bildiği bir doğruyu kaybetmiştim. Kaybettiğim doğruyu bulmak amacıyla yaptığım işlemleri silmek hiç de önemli değildi. Yumurtaları kırmadan Işık teyzenin avuçlarına bırakmıştım ya; sayısal işlemleri henüz öğrenmiş minik bir öğrenciye göre bu da başarı sayılırdı. İyi ki Işık teyze evdeydi! Az kalsın “Komşumuz Işık teyze evde yok, öğretmenim” diyecek, arkadaşlarımın başka bir yakıştırmasına maruz kalacaktım. Aslında kahkahalar arasında benim maruz kalacağım o başka yakıştırmaya, imgelerimizi kontrol edemediğimiz sürece, küçük ya da büyük, herkes maruz kalabilirdi. Yanlışlık, imgelerini kontrol edemeyen bir çocuktan sayıları kontrol etmesini istemekti. Karatahtayı bir kez daha silecektim ki rafadan yumurtaların katılaştığını gördüm. Yumurtalar katılaşırsa birbirine tokuşturmak gerekirmiş! Ben, aritmetikle oynuyordum; öğretmenim kendisiyle oynadığımı sanıyordu. Sayıları hatırlamasanız da olur. Nasılsa ‘bu güzel sayfayı kendisine ayırdığınız’ bir arkadaşınız karne tatiline girmeden hatıra defterinize yazacaktır:
“Sepet sepet yumurta, sakın beni unutma!”
Yorum Yazın